Nyi iteung : “Kabayan ulah he’es beurang teuing. Eweuh pisan gawena si akang mah, ngala-ngala tutut atuh kaditu, jang dengen sangu.”
Si Kabayan : “Ka mana ngalana?”
Nyi iteung : “Ka ditu ka sawah, nu loba mah sok di sawah nu meunang ngagaru geura.”
Leos, Si Kabayan leumpang ka sawah sarta neangan sawah anu tos meunang ngagaru. Di dinya katembong tututna loba, lantaran caina herang, jadi katembong kabeh, tututna mah loba pating goletak.
Tapi barang diteges-teges ku Si Kabayan katembong kalangkang langit dina cai sawah. Manehna ngarasa sieun ningali sawah sakitu jerona. Padahal mah sajeungkal-jeungkal acan ge heunte jerona, siga jero soteh kalangkang langit.
Ceuk Kabayan dina jero pikirna, “Iteung-iteung, ieu sawah jerona mani kabina-bina. Kumaha dialana eta tutut teh? Lamun nepi ka teu beunang, aing era teuing ku si iteung. Tapina eta tutut teh sok dialaan ku jalma. Ah, dek dileugeutan bae ku aing.”
Geus kitu mah Si Kabayan leos ngala leugeut. Barang geus meunang, dibeulitkeun kana nyere, dijeujeuran ku awi panjang, sabab pikirna rek ti kajauhan bae ngala tututna moal deukeut-deukeut sawah da sieun ti kecebur.
Si Kabayan ngadekul, ngaleugeutan tutut meh sapoe jeput, tapi teu aya beubeunanga nana, ngan ukur hiji dua bae. Kitu oge lain beunang ku leugeut, beunang soteh lantaran ku kabeneran bae.
Tutut keur calangap talapokna katapelan ku leugeut tuluy nyakop jadi beunang. Lamun teu kitu mah luput moal beubeunangan pisan, sabab ari di jero cai mah eta leugeut teh teu daekeun napel, komo deui tutut mah da aya leuleuran.
Di imah bari ngadagoan, nyi iteung geus ngala salam, sereh, jeung koneng, keur ngasakan tutut. Lantaran si kabayan can balik keneh bae, tuluy disusul ku nyi iteung ka sawah. Kasampak Si Kabayan keur ngaleugeutan tutut.
Nyi iteung : “Ih Kabayan-kabayan, naha ngala tutut mani kudu dileugeutan sagala?”
Si kabayan : “Kumaha atuda da sieun ti kecebur akang, deuleu tuh tingali ku maneh mani sakitu jerona, nepi ka katembong langit.”
Nyi iteung bari keuheuleun, Si Kabayan teh langsung disuntrungkeun ka gebrus ancrub ka sawah!
~ End ~
Tidak ada komentar:
Posting Komentar